Wszystkie imiona Panny Lulu

„Jeszcze ci nie wymyśliłam najpiękniejszej nazwy” – tak śpiewam Pannie Lulu przed zaśnięciem słowami Agnieszki Osieckiej. I wymyślam te nazwy, imiona, przezwiska, bo lubię, bo jakoś się składa. W zależności od sytuacji, od lotności umysłu i nowych umiejętności mojej córeczki. I tak oto:

Panna Lulu – artystyczny przydomek blogowy, używany praktycznie tylko tutaj, ewentualnie przez znajomych blogo-czytelników.

Łucja – imię prawdziwe, tak będzie miała w dowodzie, paszporcie i prawie jazdy. Długo zastanawialiśmy się nad imieniem dla córki. Zależało nam, żeby nie było zbyt popularne, żeby się ładnie odmieniało i zdrabniało i fajnie brzmiało po angielsku (gdyby dziecko chciało kiedyś pojechać w świat). Łucja to imię, które spodobało mi się w dzieciństwie, kiedy to wczytywałam się w fantastyczny świat Narnii.

Lusia, Luśka, Lusieńka – takie zdrobnienia stosujemy, inaczej trudno. Zdaję sobie sprawę, że rodzice nazywają tak również dziewczęta o innych imionach.

Kluseczka – był moment kiedy Panna Lulu nabrała trochę kształtów i stała się małym pulpecikiem. Od tamtego czasu nazywana jest przeze mnie Kluseczką. Obecnie można by ją ją porównać co najwyżej do penne rigate:)

Marudek – paskudek – czasem trzeba zastosować coś mocniejszego, nie ma rady.

Wiertarka – wierci się Panna Lulu nieprzeciętnie, zwłaszcza w nocy.

Wyjątek – jak urocze dziewczę zaczyna wyć i jeszcze mnie to nie denerwuje.

Wrzaskun – a to jak już tracę cierpliwość.

Miotacz smoków – miotać to Panna Lulu lubi, nie tylko smokiem i na duże odległości.

Kocożerca – jak się nada, to nawet koc można pożreć, tak przynajmniej uważa nasza córeczka. Kocażerca zamienia się często w śpiworkożercę, smokożercę, bluzkożercę… i tak dalej… i tak dalej.

Koparka – kopnąć Panna Lulu potrafi, nogami zarzuca i wierzga, panowie muszą szczegónie uważać

Żmijka – kiedyś nazywana tak ze względu na swą szczupłość i długość, obecnie doszło do tego jeszcze wicie – jakby tańczyła salsę na leżąco.