Taka oto scenka rodzajowa: siedzimy sobie przy stole, jemy, to znaczy my z Maćkiem jemy, Panna Lulu od czasu do czasu coś skubnie.
- posiaczek kocha kotka jego - mówi nagle panienka, a my dębiejemy.
Ja przynajmniej zrozumiałam zdanie wypowiedziane przez córkę, dla Maćka osłupienie było podwójne. Zatem tłumaczę co autor miał na myśli, chodziło o to, że prosiaczek kocha klocek lego - panienka bawiła się przy jedzeniu legowym prosiaczkiem i małym ludzikiem lego, o żadnym kotku nie było więc mowy. Na mnie jednak zrobiło wrażenie użycie słowa "kocham". Wydaje mi się, że to pojęcie jest dla dwulatka zupełnie niezrozumiałe. Mówimy oczywiście naszym dzieciom, że je kochamy, ale nie wymuszamy aby Panna Lulu mówiła coś takiego komukolwiek. Pytania typu "kochasz mamusię/tatusia/Stasia?" doprowadzają mnie do szału, na szczęście panienka zupełnie je ignoruje. A tu Panna Lulu sobie poskładała i wyszło. Znaczy, że trzeba zacząć uważać, co się przy niej mówi.
Klocki lego stają się powoli ulubioną zabawką Panna Lulu, tak jak kiedyś była ulubioną zabawką jej rodziców. Ostatnio dorwała pudło z naszymi klockami - tzw. "małymi kotkami/koćkami". Bawi się, składa, rozkłada, czasem bierze do buzi (wyobrażam sobie, co się na nich przez lata nazbierało), ale nie połyka, więc jest git.
Zawsze uważałam, że panienka nie jest rozwinięta ponad swój wiek, że może owszem robi coś tam dobrze, ale w sumie do geniuszu jej trochę brakuje. Oczywiście nie wątpię, że w przyszłości będzie zdecydowanie ponadprzeciętna, ale na razie się nie spieszy. Okazało się jednak, że jest w czymś naprawdę dobra i znacznie wyprzedza swoich rówieśników. Dowiedziałam się mianowicie, że dwulatki nie potrafią zakładać sobie butów, nie mam na myśli sznurowania i innych zaawansowanych czynności, ale zwykłego zakładania np. kaloszy. Otóż Panna Lulu umie i to już od jakiegoś czasu. Poza tym jest już prawie odpieluchowana i odsmoczkowana, niestety z wyjątkiem nocy, kiedy ma jedno i drugie. To trochę moja wina, że jeszcze jej nie spróbowałam wyjąć pieluchy na noc, ale kiedy przebudza się w nocy (na szczęście rzadko) i wcześnie rano jestem albo ze Stachem przy piersi, albo nieprzytomna, bo przed chwilą miałam Stacha przy piersi i zdążyłam zasnąć.
A hitem ostatnich dni jest "rysowanie pingiwa", oczywiście małego albo dużego. Rysuje mama albo dziadek na komendę Panny Lulu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz