Królewna i smok

Stało się razu pewnego, że rodzice dali królewnie smoka… i wcale mi się nie wydaje, żeby ta bajka miała happy end. Boję się, że będą awantury, kiedy przyjdzie pora pożegnania ze smokiem. Boję się uzależnienia, bezsenności bezsmokowej, a przede wszystkim smutku Panny Lulu, kiedy zabraknie jej "przyjaciela".  Trudno, nie przemyśleliśmy sprawy zawczasu, będzie trzeba pocierpieć. Smoczek pojawił się po powrocie do domu ze szpitala. Nie ogarnialiśmy zbytnio tego wszystkiego, Panna Lulu płakała i jakoś samo się stało. Najpierw wypluwała, ale w końcu dała się przekonać… i tak już zostało.

Nie podoba mi się to, wolałabym, żeby smoka z nami nie było, żeby Panna Lulu potrafiła się sama uspokajać. Ale teraz za późno, żeby ją odzwyczaić trzeba poczekać, aż przyjdzie na to odpowiednia chwila. Staram się, żeby ssała go jak najrzadziej, ale sami wiecie, jak to jest. Najczęściej dostaje go przed zaśnięciem. Na szczęście wypluwa go po jakimś czasie i śpi dalej, choć zdarzają się przypadki przebudzenia. Czasem udaje jej się zasnąć bez smoka – przy piersi, albo w chuście. W ogóle w chuście smok jest zabierany i było dobrze… do wczoraj, kiedy to Panna Lulu rozpruła się w środku lasu – chciała coś sobie possać. Ale to przez te zęby paskudne, jeszcze nie wyszły, a już dają się we znaki.

Ostatnio kupowałam Pannie Lulu nowe smoczki, skończyła już bowiem 3 miesiące, więc się należało. Stanęłam przed półką firmy, której smoków Panna Lulu używała do tej pory i do których, założyłam, jest przyzwyczajona. Ręce mi opadły – oczywiście smoczki są w dwóch wersjach – dla dziewczynek i chłopców. Dla dziewczynek smoczki: różowy i fioletowy ze zwierzątkami domowymi – krówką i owieczką. Dla chłopców smoczki: zielony i niebieski ze zwierzętami drapieżnymi – szopem praczem i jeżem. Zgadnijcie które kupiłam mojej córce?