Wszystko płynie, czyli ferie po polsku

Przyjechaliśmy w polskie góry w czwartek, była odwilż, byliśmy zdegustowani. Na szczęście śniegu dużo, tak szybko się nie stopi. Pierwszego dnia padał deszcz – uroczo… i wtedy zaczęłam sobie przypominać wszystkie te ferie z dzieciństwa, kiedy jeździło się po kamieniach, błocie, lodzie i trawie, a najmniej po śniegu. Nie było armatek śnieżnych, ratraki były może ze dwa na cały kraj, a wyciągi… ach te wspomnienia.

Podobno pierwszy raz jeździłam na nartach jak miałam 4 lata, nie wiem czy można to było nazwać jeżdżeniem i nie wiem, czy można to było nazwać nartami, bo były plastikowe i na rzemyki. W kolejnym roku dostałam już prawdziwe – Polsporty, z prawdziwymi butami na klamerki, które zakładało się jakieś 15 minut, tak ciężko było w nie wsadzić nogi. A jaka była ulga, kiedy się je zdjęło… Wtedy już chyba jeździłam naprawdę, tylko na wyciągu wciągałam się z tatą. Mama mi pozazdrościła i też założyła narty, nudziło jej się samej na stoku.

Moi rodzice lubili jeździć na ferie do Bukowiny Tatrzańskiej. Zawsze byli też jacyś ich znajomi z dziećmi. Dzieciarnia wariowała na stokach – robiliśmy sobie skocznie, wymyślaliśmy nowe trasy, przewracaliśmy się i porównywaliśmy kto porządniej wyrżnął, nabijaliśmy się z tych, co kończyli trasę w choinkach. Było wesoło. Mieszkało się w drewnianych domach prawdziwych górali, myło się w miskach, sławojka była na zewnątrz – kto by teraz (w dobie luksusu) zdecydował się na takie niewygody? A jeździło się Maluchami, które po drodze potrafiły płatać różne figle, trzeba było robić międzylądowania w Częstochowie albo Krakowie – bardzo miło wspominam bieganie po piętrach hotelu Holiday Inn. Takie to kiedyś były rozrywki.

Ogromnym wyzwaniem dla ówczesnego dziecka były wyciągi. Sama zaczęłam na nich jeździć w wieku lat sześciu – uciekłam tacie i uczepiłam się orczyka. Niestety, przez pierwszy rok nie potrafiłam sobie włożyć drewienka (takie to były kiedyś orczyki) pod pupę i wciągałam się trzymając je rękoma. Masakra – ręce bolały niemiłosiernie, ale byłam uparta i zdeterminowana i jakoś szło. W Bukowinie były 3 stoki na których jeździliśmy: Głodówka, Mały Baca i Duży Baca. Na Głodówce było bardzo ładnie (to ulubiony stok mojej mamy), ale wyciąg był upiorny. Na dole siedział góral który nakładał na linę hak z gumowym wężem i poprzecznym drewienkiem, na górze drugi góral zdejmował orczyki i jak mu się nazbierało to zwoził saniami temu na dole. Lina szła na wysokości tułowia czasem schodziła na ziemię i szorowała po śniegu. Potwornie to było niewygodne, zwłaszcza jak trzeba było trzymać orczyk w rękach. Wtedy moim ulubionym wyciągiem był Mały Baca, tam na szczęście lina szła górą i dało się jakoś wytrzymać i …utrzymać, bo spadało się z wyciągów dość często. Na Dużym Bacy mogliśmy chodzić dopiero, jak trochę odrośliśmy od ziemi i wprawiliśmy w sztuce szusowania, był to bowiem stok najbardziej stromy i najdłuższy. Byliśmy z Adasiem (przyjacielem z dzieciństwa) dumni, że możemy tam jeździć, to był dla nas awans. Trasa była ciężka, trzeba było uważać (na krechę się nie dało), a jeszcze cięższy był wyciąg – podwójny orczyk. Łatwo było z czegoś takiego spaść, oj łatwo.

W latach 80’ narciarzy nie było może aż tak wielu, ale i stoków było mało, a ferie były dla wszystkich w jednym terminie. Zbierały się więc pod wyciągami kolejki. Długie kolejki, które wydłużały jeszcze postoje wyciągów (nie był to sprzęt najwyższej klasy). A w kolejkach trzeba było coś robić prócz wypinania się nawzajem z wiązań:) Uwielbiałam oglądać narty – prawie każde były inne. Kolorowe z różnymi znaczkami, uczyliśmy się nazw firm i modeli na pamięć – potem było odpytywanie.

Jeździłam sobie w tym deszczu, wjeżdżałam na tych orczykach i myślałam, że już niedługo Panna Lulu będzie szaleć na stoku… już za momencik.