Nie lubię karmić

Karmię Pannę Lulu piersią, ale tego nie lubię. Karmię, bo wierzę, że to dla niej najlepsze, że dzięki temu jest i będzie zdrowsza i bardziej szczęśliwa. Nie lubię tego, bo mnie to boli. Raz bardziej, raz mniej, ale nie jest to miłe. Są dziewczyny, dla których karmienie piersią to przyjemność, dla mnie niestety nie.

Na początku nie miałam pokarmu, ale byłam przekonana, że piersią karmić będę i przystawiałam Pannę Lulu co jakiś czas. Trzeciego dnia mleko popłynęło, ale przy okazji popękały brodawki. Na szczęście nie na długo, wygoiły się i jest ok. Ale bolało, było nieprzyjemnie… trudno, dziecko jest ważniejsze.

W szpitalu dałam się namówić na nakładki, położne stwierdziły, że mam za małe brodawki i dziecko ma z tym problem. Żałuję, bo pewnie by sobie Panna Lulu poradziła, ssakiem jest bowiem dużej klasy. Przyzwyczaiłam się do tych nakładek i moja córeczka też. Próbowałam z nich zrezygnować, ale bolało bardziej i tak już zostało, niestety. Trzeba je ciągle myć, wyparzać i pamiętać, żeby zabierać gdy gdzieś wychodzimy. Raz zapomnieliśmy nakładek i była dzika awantura, oczywiście o jedzeniu bezpośrednio z piersi nie było mowy. Jest jednak pewna korzyść – chronią przed małym gryzoniem. Panna Lulu ostatnio próbowała gryźć, mimo nakładki zabolało, ale pewnie bez byłoby gorzej. Na szczęście zadziałała rada ze szkoły rodzenia: jak ugryzie odstawić od piersi, powiedzieć kategorycznie „nie” i przystawić z powrotem. Po kilku próbach zrezygnowała.  

Nic mojej domowej mleczarni zarzucić nie mogę. Produkcja niezaburzona, Panna Lulu głodna nie bywa, zawsze w gotowości. Nawałów też jakiś szczególnych nie zaliczyłam. Czasem nad ranem, ale Panna Lulu szybko załatwia problem. Nie ciekną, wkładki laktacyjne muszę używać praktycznie wyłącznie nad ranem, w ciągu dnia jest luz. Mimo wszystko nie lubię.

Przerażają mnie alergie Panny Lulu. Mogę modyfikować swoją dietę na różne sposoby – luz, dam radę, ale jeżeli ona jest uczulona na białka mleka krowiego i jednocześnie na soję to ja jej od piersi nie odstawię do drugiego roku życia (planowałam rok). Można oczywiście dawać mieszanki dla alergików, ale żeby dostać receptę na takowe, trzeba udowodnić uczulenie, czyli zrobić badanie krwi. Jakoś nie mogę się przekonać, żeby narażać maleństwo na traumę. Zwłaszcza, jak wysłuchałam opowieść mojej przyjaciółki, która niedawno to przechodziła. Mam nadzieje, że albo to nie to ją uczula (próby prowokacyjne będę robić, kiedy dojdziemy z jej suchą skórą do ładu) albo jej to minie.   
Z czułością myślę o smoczku, choć ostatnio na niego narzekałam. Jak sobie uświadomię, że gdyby nie on Panna Lulu chciałaby ssać pierś godzinami, oddaję mu honor. Na szczęście po 5-10 minutach przy piersi Panna Lulu jest najedzona, a smoczek zaspokaja potrzebę ssania i uspokajania. Zdarza mi się czasem odstawić ją trochę szybciej niż by tego chciała... bo mnie boli. 

Nie lubię, ale jednocześnie serce mi pęka, jak widzę Pannę Lulu z butelką. To jakiś niesamowity mechanizm. Karmiliśmy ją butelką może 3 razy (po powrocie ze szpitala, bo tam była na butli) i za każdym chciało mi się płakać. Próbowaliśmy sprawdzić, czy się najada, bo dość dużo płakała na początku, ale w sumie nie doszliśmy do niczego sensownego i butelka wylądowała głęboko w szufladzie.

No cóż, egoizm już dawno schował się w ciemnym kąciku świadomości… Panna Lulu rządzi.