Rozszerzania diety początki

Przygotowując się do dumnej roli matki rozszerzającej dietę niemowlęciu sięgnęłam do różnych mądrych książek, czasopism i Internetu oczywiście. Nigdzie tak jakoś kawa na ławę nie zostało napisane co i jak krok po kroku. Tabelki niby lubię, ale ta od rozszerzania diety mnie nie ujęła.

Panna Lulu, dziecko na cycu chowane, nie chciała butelki nawet oglądać, nie mówiąc już o włożeniu jej do buzi. A matka karmiąca, jak wiadomo, do pracy poszła (co prawda raz w tygodniu na 4 godziny, ale zawsze) i jakoś dziecko trzeba było karmić, bo głodne. Więc matka karmiąca zaczęła szukać co by tu można było niemowlęciu podać, choć niby wyłącznie na cycu miało być do końca 6 miesiąca.

Wyczytałam, że warto dziecko dokarmiać w 5 lub 6 miesiącu kaszką z glutenem, bo zmniejsza to ryzyko zachorowania na celiakię i cukrzycę typu I. Podobno wpadli na to polscy dietetycy – tym bardziej ochoczo przystąpiłam do rozszerzania. Wielkie korporacje panujące na rynku kaszek i słoiczków jeszcze nie podążyły za tymi zaleceniami, więc o kaszki z glutenem błyskawiczne, słodzone, barwione z glutaminianem sodu jeszcze nas nie zalały. W naszym domu znalazła się więc kaszka manna bio pełnoziarnista.

Ogólnie moje założenie jest takie – Panna Lulu będzie jadła pokarmy jak najbardziej naturalne, bez konserwantów, bez pestycydów, bez nawozów sztucznych, dodatkowego cukru i innych świństw (biedne dziecko). Nie będzie też jadła słoiczków, tylko mamine zupki – wyjdzie jej to na zdrowie. Dlatego kaszka manna musiała być bio, organiczna, ekologiczna, och i ach. Do pełnoziarnistości nie byłam przekonana, bałam się, że może być dla maleństwa za ciężkie, ale innych nie było. Potem natknęłam się na kaszki typowo dla niemowląt (oczywiście bio) i też były z pełnego przemiału, więc wątpliwości się rozwiały (kupiłam na zapas ryżową). Zresztą Panna Lulu dobrze tę kaszkę toleruje.

Początki były ciekawe. Najpierw trzeba było kaszkę ugotować, w zaleceniach było pół łyżeczki. Niestety nie dysponowałam naparstkiem, wzięłam od mamy najmniejszy garnuszek jaki miała i nalałam trochę wody i dodałam całą łyżeczkę kaszki myśląc zawczasu o możliwych stratach (myślenie perspektywiczne się opłaciło). Gotowało się i gotowało zanim odparowało do przyzwoitej konsystencji. Potem dodałam trochę odciągniętego mleka i znowu zrobiło się rzadkie. Trudno. Panna Lulu i tak na początku większość wypluwała, choć zdawała się być całkiem zainteresowana nową formą posiłku i łyżeczką. Musiała się nauczyć jak to się je.

Tak było miesiąc temu. Potem spróbowałam samej kaszki z wodą (próbowałam, smakowało mi, dziecka nie katowałam), bo odciągać nie lubię i gotować laktatora mi się nie chciało. Doszło do tego, że Panna Lulu pochłaniała całą porcję, aż jej się uszy trzęsły. Oczywiście część lądowała na śliniaku, ale dzień po dniu coraz mniej. Babciom i dzidkom szło trochę gorzej ale dziecko już nie głodowało, kiedy wyrodna matka spełniała swoje chore ambicje zawodowe.

Ostatnio postanowiłam dodać trochę urozmaiceń, kończy się szósty miesiąc, czas na poważne jedzenie. W sklepie ekologicznym zakupiłam jabłka i marchewkę. Eksperymenty z jabłkiem trwają, Panna Lulu głównie nim pluje i się krzywi niesamowicie. Nie wiem czy za kwaśne, czy konsystencja nie ta. Mieszam z kaszką i gotowane i starte surowe – khe, pfe, ble – udaje, że zaraz puści pawia. Z gotowanymi jest trochę lepiej, mam nadzieję, że się przyzwyczai. Z marchewką jest lepiej. Za pierwszym razem też marudziła, ale była bez kaszki i grudki były. Teraz leję więcej wody i blenderowi udaje się rozdrobnić marchewkę należycie. Potem odparowuję do odpowiedniej konsystencji.

A jak skończy pół roku dostanie pierwszą „prawdziwą” zupkę marchewkowo-ziemniaczaną… mniam – zamiast prezentu:)

Jest tylko jeden problem z tym rozszerzaniem diety, Panna Lulu nie lubi dźwięku blendera, boi się go i wyje głośniej niż on. Trzeba będzie jakoś ją z tym oswoić. I tak mam lepiej – syn mojej przyjaciółki boi się suszarki i biedaczka musi chodzić z mokrą głową.